ویتامین های A-B6-B12-C را کمی بیشتر بشناسیم.

ویتامین A

ویتامین A یک ترکیب آلی محلول در چربی است که بدن به آن نیاز دارد.

بدن قادر به ساخت ویتامین A نیست.

 بنابراین باید حتماً از منشأ رژیم غذایی تأمین شود. ویتامین A به‌ نام رتینول نیز خوانده می‌شود.

 برای حفظ سلامت بینایی، سیستم ایمنی و سلامت استخوان‌ها لازم است.

 هدف

ویتامین A بسیاری از سیستم‌های مختلف بدن را تحت تأثیر قرار می‌دهد. به‌خصوص برای حفظ سلامت بینایی، سیستم ایمنی و سلامت استخوان‌ها لازم است. ویتامین A هم‌چنین برای خاموش یا روشن‌کردن برخی ژن‌ها در طی تقسیم یا تمایز سلولی لازم است. دریافت مقادیر صحیح ویتامین برای سلامتی لازم است.

مقادیر خیلی کم ویتامین موجب نقص بینایی، آسیب به سلول‌های موجود در نواحی چین‌خورده‌ی بدن و حساسیت به عفونت می‌شود.

 افرادی هم که مقادیر خیلی زیاد ویتامین مصرف می‌کنند استخوان‌های ضعیفی دارند که بسیار مستعد شکستن بوده و احساس بیماری با علایمی چون سردرد، تهوع، بی‌قراری، خستگی و درد عضلات و مفاصل می‌کنند.

 زنانی که مکمل‌های زیاد ویتامین A مصرف می‌کنند معمولاً عادات ماهیانه به‌هم ریخته‌یی دارند. مقادیر زیاد ویتامین A هم‌چنین باعث اختلالات تولد در تکامل جنین می‌شود.

مقادیر موارد نیاز ویتامین A

انجمن پزشکی امریکا مقادیر DRI برای ویتامین‌ها را مشخص کرده است که شامل سه دسته عدد است: مقادیر توصیه‌شده‌ی روزانه (RDA) که میانگین مقداری است که نیاز 98ـ97% افراد جامعه را تأمین می‌کند.

 مقادیر دریافت کافی (AI) زمانی است که اطلاعات کافی برای ایجاد RDA وجود ندارد. مقادیر حداکثر قابل تحمل (UL) حداکثر مقادیری هستند که بدون ایجاد عوارض جانبی می‌توان در روز مصرف کرد.

مقادیر RDA برای ویتامین A هم به‌شکل وزنی (میکروگرم) و هم به‌شکل واحد بین‌المللی (IU) ارایه می‌شوند. مقادیر IU معمولاً روی برچسب‌های مواد غذایی استفاده می‌شوند.

 از آن‌جایی که اشکال مختلف ویتامین A (شکل رتینول و شکل پیش‌ساز یا کاروتنوئید) دارای سطوح فعالیتی متفاوتی هستند، معمولاً از معادل‌سازی آن‌ها با هم استفاده می‌شود. واحد مورد استفاده توسط اکثر رژیم‌شناسان ’معادل فعالیت رتینول‘ است.

ویتامین B6

ویتامین B₆   یک ترکیب آلی محلول در آب است که بدن برای سلامتی نیاز به آن دارد.

 از آن‌جایی که انسان‌ها قادر به ساختن ویتامین B₆   نیستند، بنابراین این ترکیب باید درغذای آن‌ها وجود داشته باشد. ویتامین B₆ را پریدوکسین نیز می‌نامند.

این ویتامین درانتقال پیام‌های عصبی، تشکیل و عملکرد گلبول‌های قرمز خون، تشکیل سلول‌های جدید پوستی و سایر سلول‌ها و تبدیل ذخیره‌ی کربوهیدراتی بدن به انرژی نقش دارد.

هدف

 ویتامین B₆ محدوده‌ی فعالیتی وسیعی داشته و برای کارکرد صحیح بسیاری از سیستم‌های بدن لازم است.

 این ویتامین در انتقال پیام‌های عصبی، تشکیل و عملکرد گلبول‌های قرمز خون، تشکیل سلول‌های جدید پوستی و سایر سلول‌ها و تبدیل ذخیره‌ی کربوهیدراتی بدن به انرژی نقش دارد.

 این ویتامین در تولید DNA به‌همراه اسید فولیک و ویتامین B₆ نقش داشته و به حفظ و کنترل سطح هموسیستئین در جریان خون که در ارتباط با بیماری‌های قلبی قرار می‌گیرد کمک می‌کند.

ویتامین B₆ یک ترکیب منفرد نیست و در سه شکل پریدوکسین، پریدوکسال و پریدوکسامین و مشتقات آن‌ها وجود دارد. تمام این اشکال در بدن تبدیل به یک ملکول فعال واحد به‌نام پریدوکسال ¢5 ـ فسفات (PLP) می‌شوند.

 برخلاف ویتامین‌های محلول در چربی، این ویتامین قابل ذخیره در بدن نیست و در ادرار دفع می‌شود.

مقادیر مورد نیاز ویتامین B6

 انجمن پزشکی امریکا (IOM) مقادیر DRI برای ویتامین‌ها را مشخص کرده که شامل سه دسته عدد است. مقادیر توصیه شده روزانه (RDA) که میانگین مقادیری هستند که نیازمندی 98ـ97% از افراد جامعه را تأمین می‌کند.

مقادیر دریافت کافی (AI) زمانی عنوان می‌شود که اطلاعات کافی برای ایجاد RDA وجود ندارد. مقادیر حداکثر قابل تحمل (UL) حداکثر مقادیری هستند که بدون ایجاد عوارض جانبی می‌توان در روز مصرف کرد.

ویتامین B12

 ویتامین B₁₂ یک ترکیب آلی محلول در آب مورد نیاز بدن است. تنها موجوداتی که قادر به ساختن B₁₂ هستند باکتری‌ها، قارچ‌ها، مخمر، کپک و جلبک آلگا هستند. انسان‌ها باید آن‌را از طریق غذا کسب کنند. ویتامین B₁₂ گاهی اوقات کوبالامین خوانده می‌شود.

ویتامین B₁₂ نقش مهمی در ساخت گلبول‌های قرمز، DNA و حفظ سلامت سلول‌های عصبی بازی می‌کند. B₁₂ هم‌چنین در فراهم‌کردن برخی از ترکیبات برای بدن نقش مهمی دارد.

هدف

 ویتامین B12 نقش مهمی در ساخت گلبول‌های قرمز، DNA و حفظ سلامت سلول‌های عصبی بازی می‌کند. B12 هم‌چنین در فراهم‌کردن برخی از ترکیبات برای بدن نقش مهمی دارد.

ویتامین B12 یکی از کم‌شناخته‌شده‌ترین ویتامین‌ها است. اگرچه برخی از عملکردهای ویتامین B12 در دهه‌ی 1930 کشف شده بودند، ولی ساختار آن تا دهه‌ی 1960 هنوز مشخص نبود.

 هنوز پرسش‌هایی در خصوص برخی از عملکردهای آن وجود دارد. به چندین دلیل B12 با سایر ویتامین‌ها فرق دارد. تنها ویتامینی است که نه گیاهان و نه جانوران قادر به ساختن آن نیستند و فقط میکروارگانیسم‌ها آن‌را می‌سازند.

 تنها ویتامینی است که حاوی فلز کبالت بوده و تنها ویتامینی است که با ترکیب دیگری به‌نام فاکتور داخلی (IF) باید ترکیب شود، قبل از این‌که توسط بدن جذب گردد.

اگرچه این ویتامین فقط توسط میکروارگانیسم‌ها ساخته می‌شود، ولی عمدتاً در ترکیب با پروتئین‌های جانوری قرار دارد.

 ویتامین در طبیعت به اشکال متنوعی وجود دارد، ولی توسط بدن انسان به یکی از دو فرم فعال تبدیل می‌شود. اکثر مکمل‌های غذایی حاوی شکل سیانوکوبالامین هستند.

ویتامین C

 ویتامین C که اسکوربیک اسید نیز خوانده می‌شود یک ویتامین محلول در آب است که بدن برای جلوگیری از بیماری اسکوربوت به آن نیاز دارد. اسکوربوت به‌واسطه‌ی خونریزی لثه‌ها و بدشکلی‌های استخوانی در کودکان شناخته می‌شود.

انسان قادر به ساختن یا ذخیره‌کردن ویتامین C نیست و باید منبع پایداری از آن توسط رژیم غذایی فراهم شود.

ویتامین C یک آنتی‌اکسیدان قوی است که به سلول‌ها در برابر آسیب کمک می‌کند.

 ویتامین C برای تولید و ترمیم کلاژن، انتقال چربی به‌داخل سلول‌ها برای تبدیل به انرژی و ایجاد نروترانسمیترها لازم است

 هدف

 ویتامین C یک آنتی‌اکسیدان قوی است که به سلول‌ها در برابر آسیب کمک می‌کند.

 ویتامین C برای تولید و ترمیم کلاژن، انتقال چربی به‌داخل سلول‌ها برای تبدیل به انرژی و ایجاد نروترانسمیترها لازم است.

 اظهار نظرهای متفاوتی در خصوص تأثیر دوزهای بالای ویتامین C در پیشگیری از سرطان، بیماری‌های قلبی، و سرماخوردگی و آب‌مروارید وجود دارد.

دوزهای بالای ویتامین C ممکن است برای درمان یا پیشگیری از عفونت‌های سیستم ادراری استفاده شود. دوز بالای ویتامین C موجب اسیدی‌شدن ادرار و نامناسب‌شدن محیط برای باکتری‌های رشدکننده در مجاری ادراری می‌شود.

مدت‌ها قبل از این‌که ویتامین C شناخته شود، انسان می‌دانست که خوردن برخی غذاها به‌خصوص مرکبات مانع از ایجاد برخی از بیماری‌ها به‌نام اسکوربوت می‌شود.

 این ویتامین در اوایل دهه‌ی 1930 جدا گردید و در سال 1934 فرم سنتزی ویتامین C توسط شرکت داروسازی Hoffman La Roche ساخته شد.

تمام حیوانات نیاز به ویتامین C دارند، ولی بسیاری از حیوانات قادر به ساختن ویتامین مورد نیاز خودشان هستند. با این حال انسان‌ها، میمون‌ها، خوکچه‌ی هندی و برخی حیوانات دیگر قادر به این عمل نیستند.

 در انسان این عمل به‌واسطه‌ی جهش در ژن مربوط به آنزیم مورد نیاز برای سنتز ویتامین C است. از این‌رو انسان به‌طور کامل وابسته به دریافت ویتامین C از راه غذا است. به‌علاوه ویتامین C در بدن نمی‌تواند ذخیره شود.

این ترکیب یک ویتامین محلول در آب است و مقداری از آن‌که به مورد استفاده نرسد در ادرار دفع می‌شود. ویتامین C به‌طور یکنواخت نیز در بدن توزیع نشده است.

غده‌ی آدرنال، هیپوفیز، تیموس، شبکیه، مغز، طحال، ریه‌ها، کبد، تیروئید، بیضه‌ها، غدد لنفاوی، کلیه‌ها و پانکراس حاوی مقادیر ویتامین C بیش‌تری از جریان خون هستند.